jueves, 29 de mayo de 2008

¿Lo Sentís También?



¿Cuando es demasiado tarde para abandonarlo todo y desaparecer? ¿Cuantas vidas se pueden vivir en una sola? ¿Es responsable dejarse llevar sin saber a donde? ¿Se puede pedir tiempo muerto y recomponer la defensa? ¿Se puede alegar que uno es animal y el instinto le guía? ¿Que hay tras la puerta que no se abre nunca? ¿Y si es una opción mejor? ¿Y si detrás está la soledad y la carencia material absoluta?
¿Y si eso es lo que te hace sentir vivo y gritar? ¿Cuanto tiempo se necesita para aprender? ¿Y si no lo hago nunca? ¿Se llena alguna vez el vacío que siento cada mañana? ¿Es posible cambiarlo todo? ¿Que se queda por el camino? ¿Se puede vivir siempre angustiado? ¿Porqué? ¿Para qué? Y sin jefes, ¿se podrá vivir? ¿Dónde? ¿Como? La furia se convierte en rutina y todo es gris. Indiferente. ¿Quién vendrá a salvarme? ¿Dios?
Todo es pasajero, ya lo sentí antes. Todo pasa y regresan los días de vino y rosas. Pero, ¿hasta cuando podré engañarme? ¿cicatrizan las heridas con pagos mensuales?
Deseo vivir en las estrellas, a saltos entre las constelaciones y los cometas. Veranear en Saturno y pasar las navidades en los lagos helados de Marte. Pegarme al Sol durante el verano y lucir moreno en las olas lejanas de Plutón. Y así, desde la distancia, observaros y no infringir más daños ocasionados por mi locura.

23 comentarios:

Tonylopex dijo...

Xabre es lo que hay esta vida no nos queda otra que roela, pero si sabemos disfrutar de las pocas cosas buenas que nos da se hace un poquito más amena. Tu espera que nazca ese peque que ya veras como te la alegra a pesar de lo que seguro mucha gente te diga.
Espero que leyeras el último comentario de la entrada anterior.

Anónimo dijo...

¿Para cuando un texto con las respuestas? porque me encantaría saberlas. Cuando nuestra vida se asemeja a la rutina, tiñendose de gris, nos solemos hacer esas preguntas, al menos yo. Pero, ¿qué me dices de cuándo ocurre algo que nos hace ver las cosas con otra forma y color? Cuando ocurre eso sientes algo que te revive, algo que merece la pena sentir. Sigue escribiendo así, últimamente estás inspirado;)

Xabre dijo...

Si tuviera las respuestas, escribiría un libro de autoayuda y me dedicaría a vivir de rentas...... je je je
El caso es que cuando todo va "bien", la poca inspiració me desaparece y se oculta tras las comisuras de la sonrisa.
Tony siempre positivo nunca negativo.... je je je

Anónimo dijo...

Empezemos por reagrupar al equipo y llamarlo al vestuario...

(Xabre: Imagínate que soy el entrenador de ese hipotético partido(( cuarta pregunta)) y tengo un cabreo brutal por ver a mi equipo desmotivado).

- SENTIR QUE... el aliento de la derrota, de la desilusión, la duda metódica del vacio y del fracaso. Quién dijo que el partido de la vida fuera bonito y agradable?, Quién coño ha dicho que el equipo contrario nos dejaría meter goles a puerta vacia y en bandeja de plata?Contabais con poneros la equipación deportiva ,peinaros la raya a un lado y ya está? Game over, partido ganado y toda la gloria del cielo sea conmigo.
Pensábais que estaríais en casa, relajaditos, comiendo aceitunas, bebiendo garimbitas y en un momento "fair play" eterno?
Y UNA MIERDA¡¡...Esos cabrones, el equipo de los problemas, os están esperando y os van hacer el "xogo difícil", el tiki-taka de la puñeteria, os van a echar los cuernos para probar vuestros nervios y forzar una expulsión.
¡¡¡TENÉIS QUE SER FUERTES¡¡¡
Ahora, equipo Xabre; Quiero que salgais al campo del vivir, con serenidad,con Fé en uno mismo y sobretodo con Fé en el equipo. Si nos tenemos que engañar, que sea para ver el vaso medio lleno. Concentraros en lo inmediato, pero sin perder la perspectiva del juego. Jugad al futbol de la vida, con balón y sin balón. Si sale mal, no bajeis la cabeza e intentadlo de nuevo.

1. ¡oido cocina!. Ser padre primerizo es jodido.
2. Aqui me tienes. Intentando darte ánimos, después de estar currando toda la noche.
3. Anónimo, si. Si quieres me puedes llamar de nombre compuesto "va a salir todo bien" y de apellido articulado "ya verás como sale bien, joder"

Perry dijo...

¿Se puede pedir tiempo muerto y recomponer la defensa?

Sí, pero para preparar el ataque desde atrás.

"Defendemos en cuña, atacamos en abanico"

Anónimo dijo...

¿Para cuando quitarás la puta banda sonora fubolera esta?

Empieza por ahí y verás que pronto comienzas a animarte, carallo.

Xabre dijo...

Vale Michi, como pides borro tu comentario, por respeto a ti.
Leyendo tu blog, que no es tan íntimo,(leer primer parrafo de la entrada del 9-5-2005), me he dado cuenta que coincidimos en algunas cosas. Pero sobretodo, veo que las tablas que haces tienen MUY buena pinta. ¿Ya no sigues?
Gracias por todo, y un saludo.

Anónimo dijo...

Gracias, Xabre.

Igual soy un poquillo tímido y con tendencia al anonimato. El blog me lo tomo como un juego secreto, en donde me divierto con mis ocurrencias, guardo mis fotos y poco más. Me gusta ver lo que escribia , como me encontraba emocionalmente y lo ilusionado que estaba con mis jugadas mentales. No obstante, desde que descubrí como se colgaban las fotos,me he vuelto un poco más "varandas". No escribo tanto pero "medito" más.

Mis manualidades tablísticas son una constante creativa en mi vida, desde hace tres años. Tengo cinco marcas surfeiras "imaginarias" y un holding surfeiro con unos cuantos amigos:-) Estoy hecho un gran empresario de la imaginación ;-) LLevamos creado siete tablas, cuatro tablas de kite y una piragüa de olas... no nos dá el tiempo para aburrinos y este año tenemos planificadas cuatro tablas más. Este lunes comenzamos con todo el proceso y encargaremos los blanks.
Me divierto y juego a ser un escultor,diseñador,pintor,lijador, escayolista de pásticos...Un todo en uno, una navaja suiza de la creatividad. Lo de hacer tablas es una actividad muy completa, tóxica y compleja. He sufrido por ser muy exigente conmigo mismo.Mi última tabla la quise tirar a la basura en innumerables ocasiones pero al final, "o peixe" foi pal mar.No me vale cualquier cosa y es jodido aprender de 0, sin nadie que te guie y te de consejos en directo. Mis profesores han sido "fabrica tu tabla", maesitos y todos los foreros de estos lugares que altruistamente han querido compartir sus experiencias e igual por eso;cada año, me veo en la obligación de comentar mis chapuzas en el foro de maesitos y cada año, intento enseñar lo poco que sé a alguien, en directo. Este año el nominado, el que la lleva, a quien cedo el poder mágico del surfoam va a ser Trum. Este Trum y todos sus compadres de fisterra son unos fuera de serie. Este tipo de gente, por desgracia, está en peligro de extinción. Hay que cuidarlos¡¡¡

Un abrazo, Xabre.

Michi.

Rubén Prieto dijo...

Xabre... que si sinto o mesmo???? por dios.. gracias por escribir iso. Nunca me sentín tan identificado con alguén.
ENTÉNDOTE Á PERFECCIÓN
Todas esas preguntas mas fago todos todos todos os días.

pero non penso que non me entenden cando lles digo que, ao mesmo tempo, disfrutamos a tope do que temos

non se trata de xogar ao futbol con máis ánimos ou menos... eu penso que se trata de: levo toda a vida de dianteiro lateral esquerda (non teño puta idea de futbol pero vou sumarme ao exemplo) pero.... como será xogar de defensa?? e de lateral dereito?? E DE PORTEIRO?? e si o meu é o baloncesto?

estou a tempo de probar os outros postos de xogo? que consecuencias ten un cambio? estou a tempo de volver á posición actual?? ou se abandono, fágoo definitivamente?

(outro exemplo) "eu tamén creo que non hai boas olas... pero quédome máis tranquilo se vou á praia e o comprobo, disfrutarei máis do presente, e saberei que a opción de quedarse en casa no sofá, é a correcta"

algunha respota? poisssss:
que fagamos o que fagamos, viaxemos a onde viaxemos, traballemos no que traballemos, estemos coa muller que estemos, estemos solteiros ou casados, con fillos ou sen fillos, ....SEMPRE, SEMPRE teremos dudas de si o escollido é o correcto, porque posibilidades para camiñar hai centos, miles, pero camiño a recorrer só hai un.

non sei se 1 ou 4 anos de "mochilero vivalavida" serían suficientes para saber en que silla queremos sentar, pero a duda corroe verda? JAJA

pero a pesar de todo, non é dificil disfrutar a tope do que un ten, e ser feliz coas pequenas cousas das que nos fala tonylopex

Xabre dijo...

Muy interesante Michi...mucho mucho.
Rubén, parece que estamos parados ante o mesmo cruce....¿non si? Pero as veces, o camiño cheo de silvas e onde non se ve o final, xa e tarde para collelo. En cambio, a recta do outro lado recién asfaltada, con sinais novas, predecible e aburrida, e a única opción posible....
Encima tes razón, sintome así, pero son feliz co que teño!!!!!!! Pero, ¿seriao mais doutra maneira?

Rubén Prieto dijo...

sigo por privado que as metáforas estas son demasiado fáciles para "descifrar" e están á vista de todo o mundo ;)

Rubén Prieto dijo...

vaia, íbache a mandar un email pero non teño a túa dirección.
a miña é carpediemsempre@hotmail.com

Anónimo dijo...

Moi boas Xabre, son Docal:
Pedazo de filósofo-poeta que acabo de descubrir. Non sei se vas a escribir un libro de autoaxuda, pero si o fas, o compro seguro, porque vou a necesitar un, logo de ler a última entrada e descubrir que todas esas preguntas, que eu e penso que moitos nos facemos, non teñan resposta (ou non nos gusten as que damos).
Un saudo.

Xabre dijo...

Home Docal!!
O home que naceu no pobo co nome mais bonito do mundo: Cariño.
Xa me dirás o nome de ese filósofo-poeta, para mercar e leer algo de el.
Alegrome moito da tua visita que espero non sexa a derradeira.
Que tal andades de olas por ahí??
Un saudo os dous.

SOLANAbeach dijo...

bufff....que miedo me da todo esto...jajaja

resulta que no hay nada como tener hibernando a la fiera que lleva uno dentro. parece que cuestionarse uno mismo su propia existencialidad en mi caso , me daasusta.

Aunque por otra parte cre a necesaria la purga de radiadores, el cambio de filtros en la campana de la cocina y por qué no? la cotidianidad de preguntarse cosas como cuanras vidas se pueden vivir en una.

un saludo

Anónimo dijo...

A diferencia entre o pai primerizo e a nai primeriza está en que o pai pode ter cantas pallas mentais queira, plantexarse si as súas alas se cortaron, si as quere curtas, longas, si os tempos de voar sin preocupacións se acabaron, etc...
En cambio, á nai primeriza non lle queda outra que tirar pra adiante, non ten tempo sequera para pensar en tanta parvada. Fáltanlle horas no día, e todas elas, as 24 están hipotecadas mentres o meniño/a é pequeno.

É certo que temos que plantexarnos cousas nesta vida, cuestións como as que escribes... pero cando buscas unhas responsabilidades, así que veñen hai que "apandar"

Non sei si interpretaría mal a túa mensaxe, non sei si se me está indo a olla e o saco de tiesto, pero véxome identificada coa outra parte. A que di.. "Si, moi bonito y muy trascendental... pero vaime por uns pañales anda que non dou abasto"

Xabre dijo...

Está ben o que dis, e eu penso que, e como o dis, pero con diferentes circunstancias e singularidades de cada parella.
Tendo en conta que sexan, pai e nai, haberalos bos e malos, independentemnente do seu xénero.
No meu caso,danse circunstancias especiais, e non e coma ti dis. Ademais cada persoa e un mundo e se achega a paternidade de diferenteis maneiras.
Eu non me aparto das miñas responsabilidades, simplemente cuestiónome o paso que vou a dar.
En resumen: estou acollonado, e teño medo. E a nai tamén.
Por outro lado, este tema era do que menos trataba a miña entrada. E a presión laboral, e as cousas que deixamos de facer e as postas de sol que non miramos e as ondas que chegan a orilla sen velas nos, as cousas que me fan cabilar, e pensar se este e o mellor dos camiños posibeis.
Unha aperta "anónim@" e gracias por ler e comentar.

Anónimo dijo...

Pois entón si que mexei un pouco fóra do tiesto, non me tomes a mal a mensaxe. Quizais as miñas "circunstancias especiais" influiron na miña percepción e me cegaron un pouco á hora de comentar.

Tede por seguro que as cousas van ir ben. Os nenos dan unha forza que non imaxinades para superar dificultades, e xa veredes como as dúbidas se van disipando cando lle vexades a cariña.
E como dixo o outro... o camiño faise andando.

Sorte e que vaia todo ben.
PD. por certo, son Raquele.

Xabre dijo...

Non te preocupes Raquele. E certo que os homes somos un pouco así como dis, por eso eu quería unah nena. Cariñosa e doce, e ben un neno, que será, guerreiro e malhumorado..... je je je
Que sexa boa persoa e o único que me importa. Ah! e que non sexa futbolera ou tunero....
Un saudo, por certo, ¿conocémonos?

KingMatt dijo...

Mi madriña, tanto comentario e eu sen dicir nada, JAJAJAJA.

Sempre imos tirando pa'diante, compadre, e o final sempre nos quedaran as guitarras e o sombreiro, que carallo!!!

Penso que raquele, e a irman de Ruben ''do cabo do mundo''.

Saudiños.

Anónimo dijo...

Pensas ben, Kingmatt :-)

Anónimo dijo...

Cuando todo va bien es necesario trabajar para que todo se tuerza.

La vida sin altibajos es como... bueno, no es vida.

Nos encantará leer ese libro de autoayuda que acabarás publicando y rascarnos el mango en tu mansión de Santa Monica (sin tilde, que son los USA)


L&B, esosssssssssssssss

Xabre dijo...

¿Una mansión? No ceo, soy un "demasiado" idealista para tener un mansión....
¿Santa Monica? Dudo que una santa aparezca en mi endemoniada vida....
Por lo demás estás invitado, o invitados ¿¿¿¿L&B?????